Biorąc pod uwagę ten układ sił,w rosyjskim sztabie głównym wypracowano nową strategię. Położono w niej nacisk na wzmocnienie potencjału obronnego zachodnich okręgów wojskowych i twierdz.Przeznaczono ogromne środki na rozbudowę sił zbrojnych ,unowocześnienie dotychczasowych i budowę nowych fortyfikacji .
Z głębi Rosji przerzucono na zachód znaczne siły wojskowe.W twierdzach fortowych wprowadzono sieć telefoniczną i telegraficzną .Zorganizowano jednostki aeronautyczne wyposażone we francuskie sterowce a następnie pierwsze wojskowe samoloty.Przystąpiono do budowy i rozbudowy sieci dróg fortecznych które gwarantowały prawidłowe funkcjonowanie każdej twierdzy. Drogi służyły do przemieszczania sił własnych,szybkiej koncentracji,czy ewakuacji.
Z Fortu VII Łobaczew do Fortu I Kozłowicze wiodła droga łącząca forty ze sobą .Była to droga na nasypie, utwardzona , wyłożona brukiem,szerokości ponad 4 metrów, zamaskowana poprzez,wysadzenie po obu stronach drzew-wierzby.Przeznaczona do wojskowego ruchu konnego i pieszego.W ciągu tej drogi w czasie działań wojennych były budowane na Bugu tymczasowe wojenne mosty drewniane.Mosty te służyły do wsparcia trzech mostów stałych; kolejowego,wiszącego i drogowego.Z przekazów ustnych i pozostałości po mostach, drewnianych palach i ich rozstawie można sądzić, że były to niskowodne mosty drewniane o szerokości około 4 m. W 1915 roku Rosjanie wykorzystywali taki most do ewakuacji wojsk własnych i polskiej ludności cywilnej okolicznych wiosek.W sierpniu tego roku wycofujące się oddziały rosyjskie most spaliły.Całkowicie nie spłonął gdyż wojska austro węgierskie kładąc deski na wystających z wody palach przeszły na drugą stronę Bugu. Następnie wkroczyły do opuszczonej Twierdzy Brzeskiej. Wzmianki o kolejnym moście w tym miejscu pojawiają się w sierpniu 1920 roku. Wówczas to oddziały odrodzonego Wojska Polskiego-66 Kaszubski Pułk Piechoty,toczyły zawzięte boje z oddziałami bolszewickimi , o utrzymanie tego mostu.W przypadku odwrotu most ten był przeznaczony do spalenia. Zapewne tak też się stało.Nie zdążono jedynie wysadzić mostu kolejowego.
Pan Zbigniew Biegajło,mieszkaniec Terespola,dziś emeryt, a wtedy kilkunastoletni chłopiec wspomina przygotowania Niemiec do wojny ze Związkiem Radzieckim tak-
"Na wiosnę 1941 r zwiększyła się w Terespolu liczba wojsk niemieckich,ponieważ przybyły oddziały inżynieryjno-saperskie z pełnym wyposażeniem.Budowali oni drogi dojazdowe do Bugu we wszystkich możliwych miejscach i remontowali drogi główne ."
Niemcy podczas ataku na Związek Radziecki zamierzali w ciągu drogi fortecznej zbudować most tymczasowy, ale wobec szybkiego zdobycia mostów stałych, z zamiaru tego zrezygnowali.W lipcu 1944 roku most prowizoryczny w tym miejscu zbudowały sojusznicze oddziały węgierskie , który po wykorzystaniu został spalony przez wycofujących się Niemców.
Dziś nieomal po siedemdziesięciu latach fragment przebiegu drogi i miejsca gdzie były budowane mosty wygląda następująco (foto). Po II wojnie światowej droga forteczna na odcinku od Fortu VII Łobaczew do rzeki Bug znalazła się w granicach miasta Terespol.Pomysłodawca wykazał się wyobraźnią i otrzymała ona nazwę-Aleja Marzeń.Obecnie jest jedną z sześćdziesięciu trzech ulic miasta, chętnie i często odwiedzaną przez spacerowiczów.
Droga forteczna łącząca Forty VII Łobaczew i I Kozłowicze.
Polaków walczących w 1920 roku.
Dawna droga forteczna to obecnie ulica -Aleja Marzeń w Terespolu.
O tej i innych drogach fortecznych-https://fortyimy.blogspot.com/2017/03/bruk-w-krajobrazie-okolicy.html
Tekst i foto;K.Niczyporuk
Solidna robota - gratulacje!!!!
OdpowiedzUsuńdziękuję..
Usuń